Kościół pw. św. Józefa Oblubieńca NMP

Kościół jest świątynią późnorenesansową z elementami gotyku i barokowo-rokokowym wnętrzem. Cały ten obiekt murowany jest z cegły, nie jest jednak otynkowany. Od strony zachodniej kościoła przylega wieża, która jest nakryta baniastym hełmem. Główny ołtarz oraz boczne są wykonane w stylu rokokowym przez Antoniego Schulza z Rawicza. W ściany naw zostały wbudowane renesansowe epitafia Mikołaja Tarnowskiego oraz rodziny Gurowskich z portretami trumiennymi.

Kościół we WschowieSklepienie nawy jak i prezbiterium pokrywa barokowa polichromia, natomiast ściany boczne nawy i prezbiterium pokryte są ozdobnymi malowidłami z polskimi herbami szlacheckimi nad dolnymi oknami. Kaplica św. Krzyża, która przylega do przedsionka od strony północnej, jest budowlą murowaną założoną na rzucie prostokąta. W środku znajduje się ołtarz rokokowy z 1778 roku oraz ocalała z pożaru w 1558 gotycka rzeźba Chrystusa Ukrzyżowanego z XV wieku. Dziedziniec odpustowy znajduje się od strony północno-wschodniej. W narożnikach muru (ryzality boczne) widoczne są wieżyczki z kapliczkami, w których znajdują się rokokowe ołtarze z końca XVIII wieku.

Klasztor franciszkanów przylega do kościoła od strony południowej, budynek ten jest trzyskrzydłowy z wirydarzem. Do kościoła franciszkanów wchodzi się przez wybudowane z krużgankami wejście, które posiada trzy arkady, pomiędzy nimi na osi filarów na postumentach znajdują się dwie rzeźby. W górnej części ściany nad zwornikami arkad znajdują się nisze, w których umieszczono kamienne rzeźby świętych. Wejście do kościoła zamknięte jest ozdobną żelazną kratą z XVII wieku oraz drzwiami klepkowymi ze starymi okuciami.

Więcej na temat kościoła

 

400 lat franciszkanów

565 lat franciszkanów

we Wschowie

We Wschowie początki fundacji franciszkańskiej sięgają roku 1457, kiedy to mieszczanie i magistrat królewskiego miasta Wschowy, ofiarowali bernardynom teren pod budowę kościoła i klasztoru. W 1462 r. z ofiar mieszczan i okolicznej szlachty zbudowano kościół i klasztor pod wezwaniem św. Franciszka z Asyżu i św. Bernardyna ze Sieny. Klasztor początkowo należał do prowincji czesko-austriackiej.

W roku 1467 wszedł w skład nowo powstałej polskiej prowincji obserwantów. W latach 1456 – 1558, klasztor pomyślnie się rozwijał, a zakonnicy prowadzili bez większych przeszkód swoją działalność duszpasterską.

 

Czytaj dalej na temat historii klasztoru

 

 

800 lat zakonu

1W 1209 roku św. Franciszek z Asyżu założył nowy zakon w Kościele. Siebie i swoich towarzyszy nazywał braćmi mniejszymi (łac. fratres minores) - chciał przez to podkreślić, że ich życie ma polegać nie na wywyższaniu się, ale na świadomym wyborze małości (łac. minoritas), uniżoności.

2Do takiej postawy zachęcał Chrystus w Ewangelii, a Franciszek nakazał w regule praktykować życie w ubóstwie i uniżeniu. Pierwszych zakonników nazywano Pokutnikami z Asyżu, dopiero później przyjęła się nazwa franciszkanie (od imienia św. Franciszka). Do XV wieku istniał jeden zakon franciszkański.

3W wyniku uwarunkowań na tle kulturowym, historycznym, geograficznym oraz na skutek różnic w praktycznym stosowaniu reguły, w XV i XVI w. wyłoniły się istniejące do dzisiaj trzy niezależne zakony franciszkańskie: Zakon Braci Mniejszych Konwentualnych, Zakon Braci Mniejszych i Zakon Braci Mniejszych Kapucynów.

800 lat zakonu