Święty Józef

Święty Józef

Parafia pw. św. Józefa Oblubieńca NMP we Wschowie

Kościół parafialny p.w. św. Józefa jest

Diecezjalnym Sanktuarium NMP Matki Bożej Pocieszenia

Matka Boża Pocieszenia została ogłoszona Patronką Wschowy

W Parafii posługują Bracia Mniejsi Franciszkanie
z Prowincji św. Franciszka z Asyżu z siedzibą w Poznaniu

Parafia

Św JózefParafia pw. św. Józefa Oblubieńca NMP we Wschowie – rzymskokatolicka parafia należąca do dekanatu wschowskiego, diecezji zielonogórsko-gorzowskiej, metropolii szczecińsko-kamieńskiej w Polsce, erygowana 2 sierpnia 2017. Została wydzielona z Parafii pw. św. Jadwigi Królowej oraz z Parafii pw. św. Stanisława Biskupa i Męczennika we Wschowie.

W Parafii posługują Bracia Mniejsi Franciszkanie z Prowincji św. Franciszka z Asyżu z siedzibą w Poznaniu.

obraz

Kościół parafialny p.w. św. Józefa jest Diecezjalnym Sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia. W dniu 4 września 2020 dekretem papieskim Matka Boża Pocieszenia została ogłoszona Patronką Wschowy.

Rok później (4.09.20221) Obraz Matki Bożej Pocieszenia został ukoronowany przez Metropolitę Poznańskiego arcybiskupa Stanisława Gądeckiego. Uroczystość odbyła się we Wschowie.

 

 

Wschowa

Wschowa (niem. Fraustadt) – miasto w województwie lubuskim, siedziba powiatu wschowskiego i gminy miejsko - wiejskiej. W latach 1975 – 1998 miasto administracyjnie należało do województwa leszczyńskiego.
Według danych GUS z 31 grudnia 2019 r. Wschowa liczyła 13 851 mieszkańców.

herbWschowa leży w historycznej Wielkopolsce, w dawnej ziemi wschowskiej, której była stolicą. Za panowania Konrada I głogowskiego oraz w latach 1290 – 1343 należała do księstwa głogowskiego, w związku z czym stanowiła część Dolnego Śląska. W 1343 Wschowa została przyłączona z powrotem do Wielkopolski wraz z resztą ziemi wschowskiej przez Kazimierza Wielkiego.

Kościół pw. św. Józefa Oblubieńca NMP

Kościół jest świątynią późnorenesansową z elementami gotyku i barokowo-rokokowym wnętrzem. Cały ten obiekt murowany jest z cegły, nie jest jednak otynkowany. Od strony zachodniej kościoła przylega wieża, która jest nakryta baniastym hełmem. Główny ołtarz oraz boczne są wykonane w stylu rokokowym przez Antoniego Schulza z Rawicza. W ściany naw zostały wbudowane renesansowe epitafia Mikołaja Tarnowskiego oraz rodziny Gurowskich z portretami trumiennymi.

Kościół we WschowieSklepienie nawy jak i prezbiterium pokrywa barokowa polichromia, natomiast ściany boczne nawy i prezbiterium pokryte są ozdobnymi malowidłami z polskimi herbami szlacheckimi nad dolnymi oknami. Kaplica św. Krzyża, która przylega do przedsionka od strony północnej, jest budowlą murowaną założoną na rzucie prostokąta. W środku znajduje się ołtarz rokokowy z 1778 roku oraz ocalała z pożaru w 1558 gotycka rzeźba Chrystusa Ukrzyżowanego z XV wieku. Dziedziniec odpustowy znajduje się od strony północno-wschodniej. W narożnikach muru (ryzality boczne) widoczne są wieżyczki z kapliczkami, w których znajdują się rokokowe ołtarze z końca XVIII wieku.

Klasztor franciszkanów przylega do kościoła od strony południowej, budynek ten jest trzyskrzydłowy z wirydarzem. Do kościoła franciszkanów wchodzi się przez wybudowane z krużgankami wejście, które posiada trzy arkady, pomiędzy nimi na osi filarów na postumentach znajdują się dwie rzeźby. W górnej części ściany nad zwornikami arkad znajdują się nisze, w których umieszczono kamienne rzeźby świętych. Wejście do kościoła zamknięte jest ozdobną żelazną kratą z XVII wieku oraz drzwiami klepkowymi ze starymi okuciami.

Więcej na temat kościoła i klasztoru

 

400 lat franciszkanów

565 lat franciszkanów

we Wschowie

We Wschowie początki fundacji franciszkańskiej sięgają roku 1457, kiedy to mieszczanie i magistrat królewskiego miasta Wschowy, ofiarowali bernardynom teren pod budowę kościoła i klasztoru. W 1462 r. z ofiar mieszczan i okolicznej szlachty zbudowano kościół i klasztor pod wezwaniem św. Franciszka z Asyżu i św. Bernardyna ze Sieny. Klasztor początkowo należał do prowincji czesko-austriackiej.

W roku 1467 wszedł w skład nowo powstałej polskiej prowincji obserwantów. W latach 1456 – 1558, klasztor pomyślnie się rozwijał, a zakonnicy prowadzili bez większych przeszkód swoją działalność duszpasterską.

 

Czytaj dalej na temat historii klasztoru

 

 

800 lat zakonu

1W 1209 roku św. Franciszek z Asyżu założył nowy zakon w Kościele. Siebie i swoich towarzyszy nazywał braćmi mniejszymi (łac. fratres minores) - chciał przez to podkreślić, że ich życie ma polegać nie na wywyższaniu się, ale na świadomym wyborze małości (łac. minoritas), uniżoności.

2Do takiej postawy zachęcał Chrystus w Ewangelii, a Franciszek nakazał w regule praktykować życie w ubóstwie i uniżeniu. Pierwszych zakonników nazywano Pokutnikami z Asyżu, dopiero później przyjęła się nazwa franciszkanie (od imienia św. Franciszka). Do XV wieku istniał jeden zakon franciszkański.

3W wyniku uwarunkowań na tle kulturowym, historycznym, geograficznym oraz na skutek różnic w praktycznym stosowaniu reguły, w XV i XVI w. wyłoniły się istniejące do dzisiaj trzy niezależne zakony franciszkańskie: Zakon Braci Mniejszych Konwentualnych, Zakon Braci Mniejszych i Zakon Braci Mniejszych Kapucynów.

800 lat zakonu