Klasztor we Wschowie

KLASZTOR WE WSCHOWIE

We Wschowie początki fundacji franciszkańskiej sięgają roku 1457, kiedy to mieszczanie i magistrat królewskiego miasta Wschowy, ofiarowali bernardynom teren pod budowę kościoła i klasztoru. W 1462 r. z ofiar mieszczan i okolicznej szlachty zbudowano kościół i klasztor pod wezwaniem św. Franciszka z Asyżu i św. Bernardyna ze Sieny.

Klasztor początkowo należał do prowincji czesko-austriackiej. W roku 1467 wszedł w skład nowo powstałej polskiej prowincji obserwantów. W latach 1456 – 1558, klasztor pomyślnie się rozwijał, a zakonnicy prowadzili bez większych przeszkód swoją działalność duszpasterską.

Klasztor Franciszkanów we Wschowie − franciszkański dom zakonny, wchodzący w skład Prowincji Św. Franciszka Zakonu Braci Mniejszych w Polsce, na terenie diecezji zielonogórsko-gorzowskiej, w województwie lubuskim. Klasztor jest siedzibą parafii św. Józefa Oblubieńca NMP oraz sanktuarium diecezjalnym NMP Matki Bożej Pocieszenia.

Jest to jedna z pierwszych fundacji na terenie Polski. Synowie św. Franciszka – Obserwanci, zwani również Bernardynami, przybyli do Wschowy w 1456 roku, kiedy to mieszczanie i magistrat ofiarowali zakonnikom teren pod budowę kościoła i klasztoru.

Wspólnota zakonna wschowskiego konwentu

  • o. Daniel Szustak OFM – gwardian.
  • o. Liberat Sobkowiak OFM – wikariusz domu, proboszcz parafii pw. św. Józefa Oblubieńca NMP i kustosz Sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia – Patronki miasta Wschowy.
  • o. Aureliusz Grabowski OFM – wikariusz parafialny i katecheta.
  • o. Bernard Marciniak OFM – ekonom prowincjalny, odpowiedzialny za Franciszkański Ośrodek Reintegracji OIKOS; obowiązki zlecone przez prowincjała.
  • o. Kalikst Salak OFM – stacjonariusz.
  • o. Radosław Stawski OFM – stacjonariusz.
  • br. Dobromił Piepiórka OFM – ekonom, zakrystianin i furtian.

400 lat franciszkanów

565 lat franciszkanów

we Wschowie

We Wschowie początki fundacji franciszkańskiej sięgają roku 1457, kiedy to mieszczanie i magistrat królewskiego miasta Wschowy, ofiarowali bernardynom teren pod budowę kościoła i klasztoru. W 1462 r. z ofiar mieszczan i okolicznej szlachty zbudowano kościół i klasztor pod wezwaniem św. Franciszka z Asyżu i św. Bernardyna ze Sieny. Klasztor początkowo należał do prowincji czesko-austriackiej.

W roku 1467 wszedł w skład nowo powstałej polskiej prowincji obserwantów. W latach 1456 – 1558, klasztor pomyślnie się rozwijał, a zakonnicy prowadzili bez większych przeszkód swoją działalność duszpasterską.

 

Czytaj dalej na temat historii klasztoru

 

 

800 lat zakonu

1W 1209 roku św. Franciszek z Asyżu założył nowy zakon w Kościele. Siebie i swoich towarzyszy nazywał braćmi mniejszymi (łac. fratres minores) - chciał przez to podkreślić, że ich życie ma polegać nie na wywyższaniu się, ale na świadomym wyborze małości (łac. minoritas), uniżoności.

2Do takiej postawy zachęcał Chrystus w Ewangelii, a Franciszek nakazał w regule praktykować życie w ubóstwie i uniżeniu. Pierwszych zakonników nazywano Pokutnikami z Asyżu, dopiero później przyjęła się nazwa franciszkanie (od imienia św. Franciszka). Do XV wieku istniał jeden zakon franciszkański.

3W wyniku uwarunkowań na tle kulturowym, historycznym, geograficznym oraz na skutek różnic w praktycznym stosowaniu reguły, w XV i XVI w. wyłoniły się istniejące do dzisiaj trzy niezależne zakony franciszkańskie: Zakon Braci Mniejszych Konwentualnych, Zakon Braci Mniejszych i Zakon Braci Mniejszych Kapucynów.

800 lat zakonu